Als je ‘s werelds beste en zeker origineelste gitaristen op een rij zou zetten, dan hoort J Mascis, beter bekend als frontman van decibelkiller Dinosaur Jr. er zeker bij. Zijn uniek scheurende fuzzsound en feedback control zijn legendarisch en simpelweg uniek te noemen en Fender bracht zelfs een signature Jazzmaster, J’s favoriete elektrische gitaar, gebouwd naar zijn specificaties, op de markt. His uber coolness heeft echter een knap nieuw album uit “What Do We Do Now”, een vijfde geslaagde poging om zijn songs wat in een ander perspectief te zetten, en komt deze solo met akoestische gitaar voorstellen in een voor deze levende legende zo goed als volledig volgelopen Trix Club. 

We kijken er altijd naar uit als de frontman van één van de meest explosieve bands van de wereld zijn singer-songwriter talenten blootlegt en terugkeert naar de essentie van de song. Het lijkt wel of Mascis na ieder Dinosaur Jr. album een detoxperiode nodig heeft van al dat vurig gitaargeweld en de nood voelt om wat zich meer te focussen op de songs zelf. Even de torenhoge serie versterker stacks thuis laten ontlast bovendien ieders oortjes, die meestal een paar dagen recuperatie nodig hebben na een stormachtig Dinosaur Jr concert waar drummer Murph en Lou Barlow het feest compleet komen maken. 

Origineel in zijn jeugdjaren gestart als drummer, speelt Mascis op zijn vijfde album ook de meeste drumpartijen zelf in en steekt heerlijke pianopartijen en zelfs pedalsteel accenten in zijn songs. Er is dan toch iets blijven hangen van zijn oorspronkelijke missie om de countrymuziek te veranderen. “What Do We Do Now” mag dan voor J Mascis normen zelfs een hitgevoelige, radiovriendelijke plaat geworden met enkele aanstekelijke songs met REM inslag die we vanavond gelukkig ook te horen krijgen, zoals de vrolijk uptempo gestrumde songs “Can’t Believe We’re Here”, het titelnummer “What Do We Do Now” of het melancholische “You Don’t Understand Me”, dat perfect op maat is gegoten voor zijn klagend stemgeluid, op een podium zoals vanavond kan hij moeilijk weerstaan om songs te bombarderen met gierende gitaarsolo’s waar hij bij Dinosaur Jr een patent op heeft. Zelfs een akoestische gitaar weet een gitaarnerd zoals Mascis om te bouwen tot een even gevaarlijk klinkend wapen, net als een elektrisch monster op full distortion. Eigenlijk een gemiste kans om zijn songs een keer akoestisch op de voorgrond te plaatsen. Daarvoor hadden zijn akoestische Gibson en zijn zeurende stem meer dan volstaan. Sommige teksten van songs, waaronder die uit het nieuwe album, blijken trouwens tekstueel nog niet 100 procent tussen J Mascis’s oren te zitten, want diens roadie heeft het zeer druk om telkens de met levensgrote letters, op karton geplakte tekstvellen te verwisselen. Niet dat dit stoort. De man wordt eind volgend jaar zestig, maar ziet er met zijn sneakers, strakke jeans en zijn hippe baseball cap ondanks zijn grijze baard en lang gedrappeerde haren, nog uit als een jeugdige shoegazer. J Mascis is altijd al een man geweest van weinig woorden. Hij laat liever zijn gitaar en stem spreken om zijn gevoelens te uiten en de songs worden in repetitief salvo op ons afgevuurd, startend met Mascis’ gouden akoestisch oudje “Blowin’ It” uit zijn eerste soloplaat “Martin + Me”, dat vurig gestrumd wordt. Elektrische of akoestische gitaar, de vingervlugheid van Mascis kent geen grenzen. Het geeft een ongelooflijk gevoel van ruwheid als je na de folkie intro van “Little Furry Things”, Mascis dit uit het klein meesterwerk van Dinosaur Jr, “You’re Living All Over Me”, geplukt nummer, agressief hoort strummen, gevolgd door een in Neil Young stijl gepitchte klassieker als “Out There”. Spijtig dat er niet wat percussie achter deze song steekt wat de gitaarsolo’s, die nu wat eenzaam, maar wel virtuoos rondspoken, nog meer drive zouden geven. J Mascis is een bezig bijtje en naast Dinosaur Jr. dwaalt hij meermaals af naar nevenprojecten zoals Witch, Sweet Apple, Deep Wound of J Mascis & The Fog, waar we ook twee songs van mogen genieten met een op fuzz gierend “Sameday” en de trippende gescandeerde meezinger “Set Us Free”. Het duurt even voor Mascis op temperatuur komt en er zichtbaar zin in krijgt en er rollen zelfs met “This song  is dedicated to Phoebe Bridgers”, de eerste gesproken woorden uit zijn mond in zijn schitterende cover van diens “Motion Sickness". Met het instrumentale “Drifter” dat naadloos de loper uitrolt voor “Heal The Star”, krijgen we in open stemming op een andere gitaar, een geniaal stukje gitaarspel te horen dat enkele oude Britse folk-gitaarvirtuozen naar de kroon steekt of zeker in de kraam van een John Butler zou passen. Het daarop volgende walsende “Ocean In The Way” zet dan de kroon op het gitaarwerk met vlammend solowerk op full distortion. In de finale wordt Mascis enkel maar beter en als finale afsluiters worden we omarmd door twee schitterende covers, het levendige “Living On The Run” van rootspunker Greg Sage van The Wipers en als sublieme dromerige laatste noot het in Dylan stijl gecoverde “Fade Into You”, van de getalenteerde Hope Sandoval, aka Mazzy Star.

De akoestische solo voorstelling van J Mascis’ nieuwe album werd dan wel geen totaal akoestische beleving, maar dat hebben we misschien nog tegoed bij een volgende passage. Het blijft nog altijd fenomenaal om de man aan het werk te zien, en al heeft hij misschien wat meer opwarming nodig naargelang de jaren vorderen, er zaten weer geniaal mooie momenten in de set. Ook de mooi geprojecteerde animaties op de achtergrond waren een absolute meerwaarde en gaven soms grappige effecten in combinatie met de songs. Maar we desondanks blijven toch uitkijken naar een volledig akoestische set van one man and his guitar. Dat zou pas een verrassing zijn.

Yvo Zels            

Voor meer foto's klik hier of ga naar de Instagram pagina van yvozels.